Paps rozenkrans moet altijd mee

Niet elke rozenkrans schopt het tot Facebook. Die van mijn vader wel. Eenmaal op pelgrimspad is het mijn trouwe maatje waarvan ik ook regelmatig foto’s neem. Opgeborgen in het plastic hoesje bij mijn credencial (pelgrimspaspoort) komt hij steeds weer tevoorschijn.

Ik herinner me nog goed de allereerste keer. Na een lange wonderlijke BlaBlaCar-rit naar Troyes, met een piepjonge chauffeur die aankomend gemeenteraadslid voor de SGP bleek, bracht ik direct een bezoek aan de Petrus-en-Pauluskathedraal. Precies het punt waar ik mijn vorige camino-etappe in het voorjaar van 2015 was gestopt. Niet lang daarna was paps overleden. Een man die altijd kritisch was geweest op de katholieke kerk, de macht van meneer pastoor en de burgemeester in zijn geboortedorp, maar wel diepgelovig. Het geloof gaf hem steun in moeilijke tijden en de rozenkrans bidden droeg daaraan bij.

De krans met de plastic aquakleurige kraaltjes die ik van hem overnam, herinnerde ik me van zijn ziekbed. Hij had hem om zijn nek of lag er per ongeluk bovenop. Mijn vader had het idee dat hem het nodige kwalijk genomen kon worden. Daarom had hij ook angst voor de dood. Dat vond ik zo erg. Af en toe een kaarsje voor hem branden langs de Camino de Santiago leek me daarom een mooi gebaar. Daar bij de devotielichtjes in Troyes en ook de hele etappe tot Vézelay viel me dat zelfbedachte gebaar nogal zwaar. Met tranen in de ogen legde ik de rozenkrans naast de flakkerende lichtjes. Als die op Gregoriaanse gezangen dansten, werd het natter. Mijn vader hield van die muziek.

Soms kon ik de kerk niet in en hing ik de rozenkrans aan de deurklink van de église. Even een foto pap! Een andere keer bevochtigde ik de krans in een wijwaterbakje. Iemand vroeg me pas of ik de rozenkrans van mijn vader nog altijd meesjouw. Jazeker! Zijn grammen tellen niet mee in de bagage. Paps laat ik niet alleen thuis, ook niet in coronatijd. Zo was ik december 2020 met hem op camini, een soort mini-camino, in Meerssen in Zuid-Limburg. Het was zijn geboortedag, alweer de zesde zonder hem, en dus stak ik een verjaarskaarsje voor hem op in de Heilige Basiliek van het Sacrament. Selfie met rozenkrans in de hand. Waarom dat nu moet? Misschien omdat ik net als papa wat baldadig ben. Veel mensen hebben negatieve associaties bij rozenkransen. Ik wil positiviteit laten zien. De móóie kant van relifrutsels en dito rituelen. Dus hopla, foto op Facebook.

Deze blog is een bewerking van een artikel dat maart 2021 in de Jacobsstaf verscheen.